Knikkers: een verhaal over eerlijk zijn
Een verhaal over twee kinderen die knikkers ruilen. En over eerlijk zijn.
Ook ooit geknikkerd? Met zo’n knikkerzak naar school en hopen dat je er een paar bij wint? Bij het vertalen van het onderstaande verhaal moest ik weer terugdenken aan al die uren dat ik zelf fanatiek knikkerde.
De knikkertijd was begonnen en op school was er een jongen die een mooie verzameling olies had. Van die doorzichtige gekleurde knikkers met een schitterend olielaagje.
Nou zat er bij hem in de klas een meisje met een grote verzameling smurfen. Allemaal blauw met gekleurde strepen.
Op het schoolplein bekeken ze elkaars verzamelingen. De jongen vond de smurfen van het meisje het mooist en zij kon haar ogen niet van zijn olies afhouden. Dus besloten ze te ruilen. Op woensdag. Zij zou hem al haar smurfen geven en hij haar al zijn olies.
Op dinsdagavond deed de jongen al zijn olies thuis in een plastic zakje. Alleen… er zat één olie bij die zo mooi was… Hij verstopte hem onder zijn bed. En er zat eigenlijk nog één olie bij die hij ook niet weg wilde geven. Die verdween ook onder het bed. De rest van zijn olies deed hij wel in het zakje.
Het meisje stopte thuis al haar smurfen in een zakje.
De volgende morgen op school ruilden ze. Hij kreeg haar smurfen, zij kreeg zijn olies.
De hele dag liep het meisje dansend rond. Ze was zo blij met haar olies. Moe en met een glimlach op haar gezicht ging ze die avond slapen. De olies lagen op het kastje naast haar bed.
De jongen zat op de rand van zijn bed en keek naar de verzameling smurfen. Toen zei hij voor zich uit: “Zouden dit ze wel allemaal zijn?”.
In bed lag hij er nog over na te denken. Misschien was het meisje wel niet eerlijk geweest…
