de leerschool der liefde gustave flaubert

Verhalenverteller leest: De leerschool der liefde (Gustave Flaubert)

Zo’n titel maakt je wel nieuwsgierig: De leerschool der liefde (Gustave Flaubert).

Bovendien had ik al wel eens van de schrijver gehoord, en van een ander boek van hem: Madame Bovary.

Een vriendin vroeg me onlangs hoe het stond met mijn project van 100 boeken.

“Wat ben je nu aan het lezen?”

Ik was halverwege het boek van Gustave Flaubert en schudde mijn hoofd van verwondering. “Er gebeurt niks in dit boek. De hoofdpersoon is al 200 bladzijden verliefd op een oudere getrouwde vrouw. Ik vraag me af of het in dit boek nog iets gaat worden tussen die twee.”

(advertentie)

Een vriend van Gustave Flaubert reageert

Toen Flaubert’s goede vriend Maxime du Camp het manuscript had gelezen, was zijn commentaar ook niet erg bemoedigend: “Je hebt een bijzondere krachttoer voltooid”, zei hij, “door zo’n boek als dit te schrijven. Een boek zonder onderwerp, zonder plot en met personages zonder bijzonderheden. Wel interessant eigenlijk!”. Begrijpelijkerwijs was Flaubert hier niet heel gelukkig mee.

Vol met mooie beelden

Het boek neemt je mee in het rijke Franse leven. Zowel in Parijs als in een dorpje in de omgeving. Schitterende beschrijvingen van gebouwen, diners, het wandelen door de straten, de opstanden én de vrouwen in het leven van Frédéric, de hoofdpersoon. Gustave Flaubert staat erom bekend dat hij uren kon zitten staren en helemaal op kon gaan in zijn omgeving. Dat zie je terug in het boek. Wil je zo schrijven, dan moet je ook enorm goed de wereld om je heen in je op kunnen nemen.

Franse geschiedenis

Het verhaal speelt zich af in een rumoerige politieke periode in de Franse geschiedenis (1830-1852). Er zijn opstanden, en allerlei bewegingen en partijen. Daar wist ik erg weinig van en soms was dat lastig lezen. In zijn tijd was veel hiervan algemeen bekend, maar nu, zo’n 150 jaar later, zou je daar eigenlijk iets meer over moeten weten. Toch is het boek gelukkig ook zonder die kennis goed te lezen.

Kabbelend water

Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Het kabbelt rustig voort, en dat vond ik eigenlijk ook wel prettig. Niet elk boek hoeft zo heftig te zijn.

Zeker de eerste helft van het boek kon ik me wel iets bij Frédéric voorstellen, hij leidt een beetje het leven van een lakse student, doet wat hier, doet wat daar.

In de tweede helft van het boek begon ik steeds meer een hekel aan hem te krijgen door de keuzes die hij maakt. Maar toch bleef het interessant om door te lezen.

Of ze uiteindelijk iets kregen, die twee? Ja, dat ga ik natuurlijk niet verklappen.

Afscheid nemen van de personages uit je boek

Ik had het bij 1984 en ook bij dit boek. Misschien herken je dat wel. Je leeft een tijd mee met de personages, en dan komt onvermijdelijk het moment dat je het boek uit hebt. En dat voelt bij een goed boek toch ook een beetje treurig. Afscheid nemen.

Er zou eigenlijk een soort ritueel moeten zijn dat je na het lezen van een boek kan doen om afscheid te nemen van de personages.

Nou ja… er wachten nog 97 boeken op me. Door naar Absalom, Absalom van William Faulkner.

Ook ‘De Leerschool der Liefde’ lezen?

Vergelijkbare berichten