Stad der Blinden José Saramago

Verhalenverteller leest: De stad der blinden (José Saramago)

Het is 2020 en terwijl COVID-19 om zich heen grijpt, vindt er in dit boek een hele andere pandemie plaats. In ‘De stad der blinden’ (José Saramago) wordt iedereen één voor één blind.

Soms sluiten de actualiteit en het boek dat ik lees bijzonder op elkaar aan. Ik lees boek 10 van mijn 100 beste boeken project in 2020, in de periode waarin Corona ons brengt tot afstand houden, binnen blijven en het ‘nieuwe normaal’.

(advertentie)

De gevolgen van een Pandemie

‘De stad der blinden’ is een groot verhaal. Waar ik bij het vorige boek soms vastliep in een mix van allerlei tekstfragmenten door elkaar, leest dit boek vlot weg. Verfrissend.

Het boek blinkt voor mij uit door het interessante idee waarmee het begint, en doordat het op een geloofwaardige manier uitwerkt wat er daarna gebeurt.

Het begint met een pandemie. Een man wordt blind, en dat blijkt besmettelijk te zijn. “Quarantaine!”, roepen de autoriteiten.

Wat doet zo’n pandemie met mensen? En wat voor een wereld is er over als we allemaal (of bijna allemaal) blind zijn?

De zintuigen

Blindheid speelt een belangrijke rol in het verhaal, maar toch wordt je ook veel verteld over wat er not te zien is. Over hoe huizen, winkels en straten veranderen in een ongelooflijke bende. Ontlasting, afval, verlaten voertuigen, lijken.

Vooral de stank maakt grote indruk. De stank van mensen die niet kunnen wassen, maar ook de stank van ontlasting (waar moet je die doen?) en van rottende mensen en dieren.

Ook het voelen en tasten en voorzichtig voortbewegen wordt levendig beschreven.

In onze maatschappij doen blinden mee en worden ze ondersteund door mensen met zicht. Dat blijkt een totaal andere situatie te zijn dan een maatschappij waarin iedereen blind is, waarin blind ‘het nieuwe normaal’ is.

Macht en schaarste

Na de eerste verslagenheid van de nieuwe blinden, beginnen al snel nieuwe machtsstructuren te ontstaan. Wie kan zich wat veroorloven, en wie moet wat accepteren?

Doordat er te weinig eten is, loopt dit helemaal uit de hand. Zij die eten hebben en zij die het niet hebben. Zij die eten hebben, hebben de macht. En zij die het niet hebben, moeten betalen. Met alles wat ze te geven hebben.

Dit leidt tot heftige ontwikkelingen en pijnlijke gebeurtenissen, die ik desondanks wel realistisch vond in het verhaal.

Daarnaast zijn er ook de mensen die vechten om hun eigen menselijkheid te behouden. En goedheid, die ook nog steeds in anderen aanwezig is.

Ook ‘De stad der blinden’ (José Saramago) lezen?

Er zitten een paar schokkende scènes in, maar ik kan je dit boek zeker aanraden.
Het was ook apart om het te lezen in 2020, in de tijd van de COVID-19 pandemie.

Ik ga nu door met nummer 11, een andere Portugees: Boek der rusteloosheid van Fernando Pessoa.

Vergelijkbare berichten